نژاد سگ؛ لئون برگر (Leonberger) یا لئو

ویژگی‌های عمومی شناختی

• گروه: کاری
• اندازه: لئونبرگرهای نر و ماده از نظر اندازه متفاوت هستند.
• وزن: جنس نر بین 50 تا 77 کیلو و جنس ماده بین 40 تا 65 کیلو است.
• قد: جنس نر بین 70 تا 80 سانتیمتر و جنس ماده بین 64 تا 74 سانتیمتر در شانه است.
• پوست و رنگ: سر دارای پوشش سیاه و سفید بر روی پوستی به رنگ شیر زرد، طلایی، قرمز، قهوه‌ای مایل به قرمز، خاکستری یا زرد- قهوه‌ای است. دو یال متوسط طولانی، ضخیم، عمودی و مقاوم در برابر آب است.
• مدت زندگی: 7 تا 10 سال.

ویژگی‌های لئومبرگر

• سطح عاطفی: بالا
• دوستی: بالا
• کودک دوست: بالا
• دوستی با حیوانات خانگی: متوسط
• نیاز به ورزش: بالا
• شادی: متوسط
• سطح انرژی: بالا
• آموزش: بالا
• هوش: بالا
• تمایل به عوعو کردن: متوسط
• مقدار تخلیه: بالا

تاریخچه نژاد لئونبرگر

نژاد سگ لئونبرگر از لئونبرگ آلمان است. در اواسط دهه 1800، نجیب‌زاده‌ای به نام هنریک اسیگ (Heinrich Essig) ادعا کرد که لندزر نیوفولند (Landseer Newfoundland) را پرورش داده است و چندین‌بار سنت برنارد (St. Bernard) و سپس توله‌های آن را با سگ کوه پیرنه (Pyrenean) آمیخته است. در طول سال‌ها، اکنون اعتقاد بر این است که سایر نژادهای سگ برگرفته از لئونبرگرهای اولیه هستند. با این حال، هیچ سابقه کتبی باقی نمانده است. ظاهر سگ با ترکیب شیر با یال و بازوی لئونبرگر پرورش داده شده است.

این نژاد در خانواده سلطنتی و امپراطری فرانسه، اتریش- مجارستان، آلمان و ایتالیا محبوب شد.

اولین باشگاه‌های لئونبرگر توسط صاحبان این نژاد در سال 1891 تأسیس شد. آنها سگ‌های مزرعه محسوب می‌شدند و برای این مورد استفاده قرار می‌گرفتند که چرخ‌ها را بکشند. آنها در هر دو جنگ جهانی برای کشیدن چرخ‌دستی‌های مهمات مورد استفاده قرار ‌گرفتند. این نژاد در طول جنگ جهانی اول تقریباً منقرض شده بود اما توسط گروهی از علاقه‌مندان نجات یافت.

لئونبرگر ابتدا در اویل دهه 1900 در ایالات متحده و کانادا ظاهر شد. آنها توسط دولت کانادا به عنوان سگ‌های نجات وارد آب می‌شدند. این نژاد در ایالات متحده کاهش شدیدی داشت. در طول سال‌ها، تعداد لئونبرگر در اروپا و سپس در آمریکا افزایش یافت. باشگاه لئونبرگر آمریکا در سال 1987 تأسیس شد اما این نژاد تا سال 2009 به طور رسمی به عنوان گروه کاری AKC پذیرفته نشد.

مراقبت لئونبرگر

لئونبرگر آب دهن تراوش می‌کند به طوری که بسیاری از صاحبان آنها «چیزی شبیه پارچه» را همیشه دم دست نگه می‌دارند. این نژاد بیشتر در فصل بهار و پاییز مو می‌ریزید. لئو نیاز به مراقبت منظم دارد، به خصوص درباره مو که باید یک یا دو بار در هفته منظم شود. آنها معمولاً هیچ پوشش به خصوصی ندارند. لئو آب و هوای سرد را خوب تحمل می‌کند اما با توجه به پوشش دوگانه‌اش در آب و هوای گرم بیش از حد گرم می‌شود. خوب است که در آب و هوای گرم، مکان خنکی برای لئو فراهم شود و فعالیت های ورزشی در قسمت‌های خنک‌تر روز انجام شود.

لئونبرگرها دارای نیروی قوی برای کار و حفاظت هستند. به ورزش روزانه احتیاج دارند تا آنها را سرحال و شادب نگه دارد. علاوه بر این، لئو به برخی «مشاغل»، مانند حفاظت از خانه یا رقابت در اطاعت علاقه‌مند است. به طور کلی، معمولاً این سگ‌ها آرام، وفادار و دوست‌داشتنی هستند.

لئوها نیز از جمله سگ‌های بسیار باهوش هستند که به آموزش بسیار خوب پاسخ می‌دهند. در واقع، آموزش و اجتماعی شدن این نژاد ضروری است. لئونبرگر از نژاد سگ مهربان و آرام است که همدم لذت‌بخشی را فراهم می‌کند. این نژاد مانند انسان احساسات قوی دارد و ارتباط قوی با خانواده‌اش دارد. معمولاً این نژاد با بچه‌ها بسیار خوب است. این سگ‌های همه‌کاره دارای غریزه طبیعی برای محافظت و کمک به مردم هستند، آنها سگ‌های شگفت‌انگیز و حیوانات خانگی خانوادگی هستند.

مشکلات بهداشت عمومی

پرورش‌دهندگان متعهد تلاش می‌کنند تا بالاترین استانداردهای نژاد را در باشگاه لانه‌سازی آمریکا (AKC) حفظ کنند. سگ‌هایی که با این استانداردها تولید می‌شوند، شرایط سلامت را به خوبی به ارث می‌برند. با این وجود، برخی مشکلات بهداشتی ارثی در این نژاد رخ می‌دهد.

در ادامه شرایطی ارائه می‌شود که باید از آن آگاه باشید:

• انبساط معده- آپاندیس (GVD): معمولاً «نفخ» نامیده می‌شود، این وضعیت برای زندگی تهدید کننده است که در بسیاری از نژادهای بزرگ سگ معمول است. این زمانی اتفاق می‌افتد که معده با گاز یا غذا پر شود و سپس به محصور شدن در معده بیانجامد و جریان خون به معده و طحال قطع می‌شود. بافت معده می‌میرد و حتی ممکن است معده پاره شود. شما باید از روش‌های تغذیه برای کم کردن این خطر استفاده کنید.
• دیسپلازی هیپ: نژادهای بزرگ مستعد ابتدا به دیسپلازی هیپ هستند، بی‌ثباتی مفصل گردن که منجر به سایش بیش از حد، آرتروز مفصل و مشکلات مفصلی می‌شود. میزون بروز آن در لئونبرگرها 13 درصد است.
• انتروپیون (Entropion): این شرایطی است که پلک‌ها رو هم قرار می‌گیرند. می‌تواند پلک یا هر دو چشم و پلک‌های پایین و یا بالا را تحت تأثیر قرار دهد. باید توسط دامپزشک درمان شود.
• اکتروپیون (Ectropion): این شرایط برعکس انتروپیون است. به این معنی که پلک بسته شده و به سمت بیرون ورم می‌کند.
• پلی‌نورویاتی (Polyneuropathy) لئونبرگر: این بیماری عصبی- عضلانی است که باعث می‌شود حیوان در هنگام ورزش و بازی درد شدیدی را تحمل کند. این بیماری غضلات عقبی را از بین می‌برد. تحقیقاتی درباره ژنتیک این بیماری انجام شده است.

رژیم غذایی و تغذیه

خوب است فرمول‌های خاصی را برای لئونبرگر ارائه دهیم که نیازشان را به عنوان نژاد بزرگ تأمین کند. آنها به طور مستمر به آب آشامیدنی تازه نیاز دارند. توله سگ‌های لئونبرگر چندین بار در روز تغذیه می‌کنند. در اولین روز تولید به بیش از 45 کیلوگرم افزایش می‌یابند. رژیم غذایی بزرگ باعث کاهش چربی و پروتئین می‌شود، به طوری که مانع میزان رشد آنها می‌شود.

لئونبرگر بزرگسال باید دو بار در روز تغذیه شود تا از نفخ و انبساط معده پیشگیری شود. نباید روزانه یک وعده غذایی بزرگ داده شود. همچنین می‌توان خطر چرخش معده را با تغذیه و آب زیاد تنظیم کرد تا سگ بتواند در حین ایستادن غذا و نوشیدنی بخورد. حتما در یک ظرف مناسب و مشخص به او غذا بدهید تا مقدار غذایی را که در یک وعده می‌خورد، محدود کنید. همچنین باید از ورزش تا یک ساعت بعد از غذا بپرهیزید.

نکته: آنها پتانسیل بالایی برای افزایش وزن دارند.

• می‌توانید با غذا دادن دریک محدوده زمانی مشخص، به عنوان مثال 10 تا 15 دقیقه، به جای تغذیه آزاد، 

نژادهای سگ بیشتر و تحقیق بیشتر

پیش از آن که تصمیم بگیرید آیا لئونبرگر، سگ مناسبی برای شماست، تحقیقات کاملی انجام دهید. صاحبان آنها را پیدا کنید و با پرورش‌دهندگان متعهد صحبت کنید. 

این مقاله ترجمه‌ای است از: Leonberger (Leo)