چرا پرندگان صحبت می‌کنند؟
پرندگان در حیات وحش به سرعت می‌توانند ارتباط برقرار کنند. آنها از صداهای خاصی برای شناسایی و پیوند گله استفاده می‌کنند. این مهارت‌های پیشرفته‌ی پرندگان در تعامل و ارتباط با سایرین، به آنها کمک میکند تا در یک گله، اعضای آن حین مهاجرت‌های طولانی، شکار و فرار بتوانند گروهی عمل کنند و رابطه‌ی خود را با بقیه حفظ کنند.
اگر نقش حیاتی صحبت کردنِ پرندگان در طبیعت را در نظر بگیریم، متوجه می‌شویم که چرا وقتی ما انسان‌ها با پرندگان خانگی صحبت می‌کنیم، تلاش می‌کنند که پاسخ ما را بدهند و ارتباط ایجاد کنند. در حقیقت ما را یکی از اعضای گله‌ی خود تصور می‌کنند. فهم این موضوع باعث ایجاد یک پیوند احساسی عمیق بین صاحب و پرنده‌اش می‌شود.
هنگامی که پرنده‌ای مشاهده میکند که انسان‌ها با هم توسط آواهایی صحبت می‌کنند و به این طریق ارتباط برقرار می‌کنند؛ به این نتیجه می‌رسد که اگر او هم این صداها را تولید کند، می‌توانند جزئی از این گله باشد. در اینجا منظور از گله، انسان‌هایی هستند که او در کنار آنها زندگی میکند و به اصطلاح خانواده‌اش هستند. در عوض انسان‌ها هم با دریافت این اصوات از پرندگان، رفتارهای مثبتی از خود نشان می‌دهند که این خود باعث تشویق پرنده به تکرار آن می‌شود.
اگر طول عمر پرندگان را حداکثر ۵۰ سال برای برخی گونه‌ها در نظر بگیریم، آموزشِ صحبت‌کردن به پرنده‌ها، این فرصت را به شما می‌دهد که بتوانید یک رابطه‌ی منحصر به فرد، طولانی و عمیق را ایجاد کنید. تصور داشتن این ارتباط با دیگر حیوان خانگی، سخت و غیرممکن است. زیرا سطوحی از ارتباط و پیوند وجود دارد که با حیوانات دیگری بجز پرندگان نمی‌توان متصور شد.
چه پرندگانی بهتر از سایرین صحبت می‌کنند؟
کاسکوها و برخی گونه‌های طوطی آمازون، کاکادو، مرغ مینا، طوطی راهبه، ملنگو، مرغ عشق و حتی طوطی برزیلی بهتر از سایرین صحبت می‌کنند. با این حال، بدون در نظر گرفتن گونه، اکثر پرندگان تا حدودا یکسالگی توانایی برقراری ارتباط و سخنوری را ندارند. علت آن هم هنوز مشخص نیست اما احتمالا مغز آنها هم مشابه نوازادان انسان‌ها، کمی طول می‌کشد تا بتواند زبان و اصوات را پردازش کند و پاسخ‌های مناسب را ارائه دهد.
با اینکه در سنین پایین فراگیری پرندگان بیشتر است، اما آنها می‌توانند در هر سنی مهارت‌های مختلف را یاد بگیرند. آموزش پرندگان بالغ نسبتا دشوارتر است و نیاز بیشتری به صبر و حوصله دارد.
قدم اول: رابطه بینتان را تقویت کنید!
انسان‌ها اول سینه خیز را یاد می‌گیرند و بعد راه رفتن را؛ پرندگان هم اول اعتماد و بعد صبحت کردن را ! هرچه که بیشتر برای ایجاد و تحکیم رابطه ی عاطفی با پرندهیتان تلاش کنید، او بیشتر به ارتباط با شما ترغیب می‌شود. نوازش سر، قربان صدقه رفتن، خوش و بش کردن، آواز خواندن و رفتارهای مشابه، باعث جلب اعتماد و تشویق او به تعامل با شما می‌شود. تا وقتی که شما را جزئی از گله‌ی خود تصور نکند، نمی‌توانید توقع مکالمه داشته باشید. در عوض شاید فقط یکسری اصوات گوشخراش نصیبتان شود!
قدم دوم: تشویقی مورد علاقه‌ی پرندهیتان را شناسایی کنید!
مشابه هر کار آموزشی که با حیوانات می‌خواهیم انجام بدهیم، برای پرندگان هم اول باید هدفمان را به رفتارها و وظایف کوچکتر تقسیم کنیم، سپس مرحله مرحله سختترش کنیم و به همین میزان تشویق را هم افزایش دهیم.
بعضی از پرندگان با کارهای فیزیکی تحریک می‌شوند اما بسیاری از آنها یک خوراکی خوشمزه را ترجیح می‌دهند. هر پرنده‌ای ذائقه‌ی خاص خودش را دارد. ابتدا با دانه‌های بادام زمینی، آفتابگردان یا تکه‌های کوچک بیسکوئیت‌های کراکر شروع کنید و انقدر بین مواد غذایی مختلف بگردید، تا تشویقی مورد علاقه‌ی او را بیابید. بطور کلی می‌توانید هر چیزی را بجز آووکادو، شکلات و غذاهای شور و حاوی کافئین امتحان بکنید زیرا این مواد برای پرندگان بسیار سمی هستند.
قدم سوم: یک کلمه‌ی ساده انتخاب کنید و از تکرار آن دست نکشید!
برای تشویق پرندهیتان به تقلید از شما، یک واژه‌ی ساده که نهایتا یک تا دو بخشی است را انتخاب کنید و مرتبا آن را بگویید تا پرنده در طول روز آن را بشنود. همیشه با یک صوت و لحن مشخص بگویید و همراهش یک تشویق هم در نظر بگیرید. پرندگان به شما و کارهایتان در صورتی توجه می‌کنند که به آنها هم چیزی بدهید که به دردشان بخورد!
برای شروع می‌توانید از “سلام” یا اسم پرندهیتان استفاده کنید (البته اگر اسم سختی ندارد).
در حقیقت خود کلمه‌ی مورد نظر اهمیت چندانی ندارد، بلکه باید این واژه زیاد استفاده شود و پرنده هم دائما آن را بشنود.
بعضی پرندگان در چند روز اول از شما تقلید می‌کنند و برخی هم ماه‌ها این پروسه را طول می‌دهند. اما اگر تکرار به اندازه‌ی کافی باشد، پرنده شروع به گفتن آن میکند تا تشویقی و تعامل مثبت را بدست بیاورد و به تدریج در ادای آن کلمه پیشرفت هم میکند. پرندگان، حیواناتی اجتماعی هستند بنابراین ذاتا علاقه دارند با اطرافیانشان ارتباط برقرار کنند.
هر موقع که پرندهیتان در یک کلمه استاد شد، یکی دیگر را امتحان کنید تا آرام آرام بتواند یک جمله یا یک عبارت را بگوید. به آهستگی میزان تشویق را افزایش دهید. اول او را برای گفتن دو کلمه، سپس سه، سپس چهار و همینطور به ازای هر کلمه تشویق کنید. هربار که پرنده یک کلمه‌ی جدید میگوید، باید با تشویقی جدید او را تحسین کنیم.
قدم چهارم: رفتارهای مطلوب را تشویق کنید.
بعضی پرنده‌ها بیش از سایرین در تقلید صداهای محیط موفق اند. صدای بیپ ماکروویو، زنگ خانه، صدای موتور و ماشین یا حتی فحش‌های رکیک یک صاحب بددهان را به سادگی در می‌آورند. اگر پرندهیتان کلمه‌ی نامطلوب یا ناجوری و یا یک صدای آزاردهنده را تقلید می‌کرد، کاملا از آن چشم‌پوشی کنید. هرگز سر او داد نزنید یا با اسپری او را خیس نکنید. در عوض، اتاق را ترک کنید یا پشتتان را بکنید. دایره‌ی لغات آنها طی مدت زمانی براساس تشویق و تنبیه‌های شما تغییر میکند.
ترجمه شده است از: how do I train my bird to talk
تصویر از: african parrot
تهیه شده توسط تیم تولید محتوای آراز
